Kendine bakmaya başlamak

Arabam ihtiyacı olan benzini veya mazotu her bana uyarı verdiğinde dinliyor ve ihtiyacını karşılaşıyorum.

Telefonumun "Çok ısındı!" uyarısını dikkate alıyor, onun soğuması için zaman tanıyorum.

Kahve makinemin "Suyum bitti!" uyarısını dikkate alıp, onun da ihtiyacını karşılıyorum.

Ben her şeyin ihtiyacını karşılıyorum karşılamasına da,

peki ya kendimin?

Aynı şekilde benim de yorulduğum, benimde tükendiğim noktalar oluyor. Neden kendimde bunlara dikkat etmiyorum?

Eğer bir fiziksel acı yaşıyorsak buna genellikle dikkat ederiz. Başımız ağrıyorsa daha sakin bir şeyler yaparız, uyuruz, dinleniriz. Ancak duygusal olarak zorlandığımız noktalarda, fiziksel zorlanmalarımızı önemsediğimiz kadar önemsemeyiz.

Bir konu hakkında acı yaşayacağımız zaman ya da üzüleceğimiz zaman, bundan var gücümüzle kaçmaya çalışırız. Kabul! Zor gelebilir. Can acıtabilir. O dönem çok tatsız olabilir. Buna alan açabilmek hiç kolay değil. Ancak deneyimim ve gözlemim, zorlandığımız zamanların kıyısında köşesinde dolaştığımızda değil de, tam ortasında ve içinde kaldığımızda iyileşmenin mümkün olduğunu gösteriyor.

Bilmeliyiz ki, üzülmeye izin vermezsek kendimizi sevgiye açamayız.

Kayıplarımızı yaşamazsak, üzülmezsek içinde bulunduğumuz duruma takılı kalırız.

Hepimizin kendimize nezaketle eşlik etmeyi, varoluşun bize yaşattığı yenilgileri kabul etmeyi öğrenmemiz gerekiyor.

Son olarak, yaşamın getirdiği zorlukları ve kayıpları kabul etmek, kendi içsel gücümüzü ve dayanıklılığımızı keşfetme yolculuğunun bir parçasıdır. Bu deneyimler, bizlere hem insan olarak daha derin bir anlam hem de içsel büyüme fırsatı sunar. Ne zaman acı çeksek veya üzülsek, bu duygusal deneyimlerin bir parçası olarak kabul etmek, sevgi, şefkat ve büyüme için bir kapıyı aralamamıza yardımcı olabilir. Kendimize nezaketle eşlik etmek, kendi içimizdeki gücü keşfetmek ve hayatın sunduğu derslerden en iyi şekilde yararlanmak için ilk adımdır. Unutmayın ki, acı ve zorluklar, bizi daha güçlü ve bilge birer insan yapma potansiyeline sahiptir.